شهر عروسان(بوکان)

به باغ دل چو ره یابی،گل وگلشن در این شهر است
فلک حرص وحسد جوید،در ین  ادوار  وین بهر است
قدم بنما امیرآباد ، بهشت وجنت و باغچه
چنان زینت فزابینی ، به یادگارش بری طاقچه
به باغ وراغ این خطه ،هزار بلبل غزل خوان است
به الطاف خداوندی ، دمادم صحه‌ی جان است
سیاه کوه را سیا چشمان نشد مانع ،کند علاج
هزار اندوه برد از دل،زخوی بد،ویا امزاج
غبار غم زدل شوید، به چشمان قوت افزاید
به حرمت راز دلداران ، چنان بگشود و بگشاید
ترا ساحل اگر بینی ز گفتن ، گفتنی داری
به گلزارش تو گل باشی ؛ نبینی لحظه‌ای خاری
که کوه (برده زرد)امروز به زرد رنگی و رنگ زرد
نشان از تیر بد بختی ، به دامانش بخوابد مرد
که فرهاد کوهکن بودست ، به فکرش بیستون‌ ساخته
تو مقبل را چنان بینی ، به آرمانش که جان باخته
چو گشتی شهر بوکان را ،نظر کن کوه نعل شکن
بساط درج حکمت را ، به دامانش چنین بفکن
به زیور جامه شهرم ، هنرمندی چو آراسته
حسن زیرک به دامانش ، هزاران غم زدل کاسته
در این شهرند افاضیل و اساتید و ادیبان را
هنرمندان بی پروا ، به حسن خوب حبیبان را
چنان مشهور آفاقن، حقیقی، نوری و مصباح
طلب کن شهد شکر لب، به مرده جان دهد امحاح
کمال الملک بوکانی، همان شیرزاد نقاش را
به صنعت صد چنان بینی، به علم و حلم و کنکاش را
به دستان عزیزخان بود، که بوکان کان به زادان
کنار چشمه سار بینی، عروسان دست به دامادان
به شهر عشق و مه رویان، هزار نکته به دل گویی
خرامان را مپرسید تو، تامل تا به چند جویی
بود روزی مرا تحویل لب لعلش دل ما را
"به خال هندوش بخشم سمرقند وبخارا را"
خلایق آن چنان افتد، در این شهر، فضل و اندیشه
به عرفان عشق جوشان است ،جهل بیخ گشته از ریشه
به زخم و دخمه شعرم، همین وصفی بود هر چند
به اذن دوست گل چهره،اگر ضعفی بود از پند
نبود در چرخه گردون، چو کردان، خلق وغیرت نیست
به الفظ گهر بارش نبود قومی، اگر بود کیست؟
مزن ناخوش اگر روزی، به دشنامش کنند ولیک
شود همراه آب خس را، چنین دریا به قعرش نیک
الهی عشق سینه چاک در این شهر دقیق معنی
به وصل خوب نیت بنداز، زناکس پاک شود یعنی
نه هر سنگی یمن آید به رخسارش عقیق باشد
نه هر گردو که گرد افتد به اطعامش عتیق باشد